na wyspie Ko Chang

Rankiem 21 marca wyjeżdżamy z Maggali najpierw do Tratu i tam decydujemy sie na zmianę miejsca naszej następnej podróży i płyniemy na wyspę Ko Chang.
Wyspa jest duża i ma wiele plaż oddalonych znacznie od siebie, konieczne jest korzystanie z taksówek, z wyporzyczalniami rowerów ciężko.
Następnego ranka w końcu odwiedzam klinikę - po tajsku bez litości i wrażliwości na ból oczyszczają moje zainfekowane rany - no tak, kurz przy całodniowych bieganiach po świątyniach i muchy które zaobserwowałam jak pchają się, by przysiąść, sprzyjały zakarzeniu. Mam zakaz pływania!
No więc jestem wreszcie na wyspie - tak cudownie, a ja mogę sobie tylko leżeć i to też ostrożnie, by żaden brud się nie dostał. Co 2-gi dzień odwiedzam klinikę na zmianę opatrunków, ale dzięki temu mam okazję porozmawiać czasem po polsku, gdy ubezpieczalnia dzwoni, by potwierdzić, że wszysko jest ok;)
Rozumiem, że nastał dla mnie czas wytchnienia, więc chodzę po wyspie, cudnych plażach, obsewuję zmiany słońca nad wodą bujam się na huśtawkach rozwieszonych na drzewach nad samym morzem. Robię małą wyprawę w dżunglę wgłąb wyspy, ale wiem, że dojście do wodospadu nie ma sensu, bo jest pora sucha, więc wszytskie wyschły lub conajwyżej kapią.
Odnajduję też jedyną wypożyczalnię rowerów - drogą, ale rower jest lepszy niż zwykle i z niezbędnymi tu przerzutkami, no i tak jeżdżę do kliniki - górki i pagórki ostre, czasem z 10 minut ostrego pedałowania pod górę prawie w miejscu, potem niesamowity niekończący się pęd w dół, tylko trzeba sie mocno rozglądać na pojawiające się wozy i ludków wychodzących na drogę. W szpitalu już wychodzą po mnie, gdy zauważają napierający w ich kierunku rower;) Zdążyłam zaprzyjaźnić się tu z pracującą w administracji Ukrainką:)
W Ko Chang natrafiam wreszcie na buddyjskie świętowanie ze smokiem.
Kilkanościoro ludzi przebranych jest za 1 smoka - idąc przeskakują ze strony do strony do wszystkich sklepików i otrzymują od nich owoce i banknoty, które Tajowie przywiązują do brody smoka. Wszyscy się błogosłąwią i przy gwarze i dzwonkach oraz małych wybuchach przeskakują dalej do następnego sklepiku lub restauracji. Jest kolorowo i głośno, psy trochę czują się zagrożone i ze przerażeniem spoglądają na smoka.

Jednego dnia wraz z Maggali odbywamy mały treck na słoniu, mimo przypięcia ciągle wyobrażamy sobie spadanie z tego zwierzaka, najbardziej gdy słoń idzie w dół po skałach. Kąpieli ze słoniem odbyć nie mogę, ale niejednokrotnie obserwuję kąpiele słoniątek w morzu - milusie.
Ostatniego wieczoru udajemy się w 3-kę ze szwajcarskim kolegą Lionelem na imprezę przy następnej plaży Lonely Beach, z którą dzieli nas góra. Jest świetnie, wysportowni Tajowie dają pokaz ogni - wraz z Maggali nie możemy się napatrzeć:)
Mimo, że już po sezonie rozwinęła się niesamowita zabawa ze wszystkimi turystami i Tajami.
Na raz moja cała radość przeistoczyła się w rozpacz - na plaży ktoś podbiegł, wyrwał mi torebkę i uciekł w totalne ciemności pełne nieprzeniknionych dla mnie drzew. Straciłam co najgorsze nowiutki aparat fotograficzny, z kilkoma zdjęciami, których nigdy nie odżałuję, telefon (także nie mam do nikogo już numeru), no i trochę gotówki.
Kilku Tajów próbowało mi pomóc, 1 lady boy zaczął szukać jakiś śladów, ale nie było szans. Jedynie tyle dobrego, że odwieźli mnie motorem na moją plażę do resortu.
Nie mogłam sie uspokoić, mój szloch usłyszał ktoś kto bardzo mi pomógł - Szwajcar, który jeszcze pojechał ze mną na miejsce zbrodni gdy tylko zaczęło świtać - po przeszukaniu każdego skrawka na plaży i wzdłuż drogi wróciliśmy z niczym.
Rankiem miałyśmy wraz z Maggali opuścić wyspę, ale ja po nieprzespanej nocy i całym tym szoku nie byłam w stanie jechać tego dnia i zostałam jeszcze 1 dzień. Całkiem zmieniłam plany na kolejną trasę.

Komentarze (0)